De afgelopen periode krijg ik vaak de vraag waarom ik nu eigenlijk naar de Filipijnen ga. Ook krijg ik kritische vragen over Compassion en de manier waarop ik bezig ben. Soms voorzichtig gevraagd en soms op een bijzondere manier aangevlogen.
Zelf heb ik veel opmerkingen en vragen bij ontwikkelingshulp en de duurzaamheid daarvan. Ik heb al veel landen mogen bezoeken waar de leefstandaard anders was dan hier in Nederland. Van kleins af aan heb ik gezien dat kinderen bij de varkens moesten slapen, dat huizen niet wind en waterproof waren en dan mensen veeeeel minder luxes hadden dan wij. Zelf heb ik ook mogen ervaren om van giften en weinig middelen te moeten leven. Soms was dit moeilijk en vervelend en soms voelde we ons heel rijk. In mijn reis door Oeganda heb ik maar weinig duurzame projecten gezien. Het voornaamste wat ik daar zag waren ongebruikte scholen, medische centra en waterputten. Allemaal door “ons” neergezet maar verder niet meer in gebruik. Dood zonde. Prachtige initiatieven die geen verankering in de samenleving hebben gekregen. Ik werd hier zo moedeloos van dat ik een poos geen enkele euro meer die kant op wilde brengen en niet meer geloofde in deze manier van ontwikkelingssamenwerking. Het zette mij erg aan het denken over de vraag: moeten wij wel helpen? Er vernadert toch niks, er blijft altijd armoede bestaan. En hoe zouden wij hier ooit mee moeten omgaan?
Ik heb daarna veel nagedacht over sociale ondernemingen, microkredieten en ondernemerschap als vorm van hulp. In dit soort projecten zie ik vaak meer eigenaarschap dan wanneer het geld alleen van A naar B gaat. Door een soort van circulariteit te ontwikkelen kan je ervoor zorgen dat het geld van A naar B en weer terug naar A om weer anderen te ondersteunen. Dit zijn mooie concepten waar druk mee geëxperimenteerd wordt en waarvan ik hoop dat ze gaan werken.
Al hoewel ik veel vraagtekens heb bij ontwikkelingssamenwerking lijken deze vraagtekens ineens weg te vallen als ik met andere ogen ga kijken naar de problematiek. Daar waar culturen, systemen, groepen mensen maar moeilijk lijken te veranderen, wil ik wel helpen. Ik geloof dat naast ontwikkelingssamenwerking de individu ook geholpen moet worden. Afgelopen zaterdag tijdens een bijeenkomst van de Muskathlon werd dit ook weer aangehaald. Hoeveel armen, verwaarloosden en misbruikte kinderen er ook zijn en bij komen, het is altijd waard om er 1 te redden. Het is het waard om er 1 vast te pakken en te omarmen. Ook al betekend dit dat geld van A naar B gaat en dat er van alles beter kan in de organisatie en de manier waarop. Er is 1 kind die mag voelen dat hij/zij geliefd is en dat er iemand is die er voor dit kind zorgt.
Ik ben kritisch en dat blijf ik, maar ik wil ook dat ene kind vasthouden en laten weten die dat hij welkom en geliefd is. Als ik dat kind was dan zou ik niets liever willen dat er iemand is die mij zou zien.
Ik ga in oktober 2020 naar de Filipijnen om de kinderen daar te ontmoeten op de vuilnisbelt en bij de projecten van Compassion. Dat doe ik voor hun en voor mijzelf, ik geloof in deze ontmoetingen. Daarnaast heb ik de opdracht om €10.000 mee te nemen om daar 10 nieuwe kinderen te kunnen ondersteunen in projecten van Compassion. En om dit alles een extra dimensie van uitdaging te geven ga ik op de Filipijnen een halve triathlon afleggen. Dit slaat wellicht nergens op maar het helpt wel in de beleving. Want elke slag, trap en stap is er 1 voor hun. Is deze manier van sponsoring van €10.000 en samen sporten nu “de manier”? Nee absoluut niet. Het is een manier. En er zijn heel veel manieren die allemaal hun goede bedoelingen en uitwerkingen hebben en laten we daar vooral naar kijken.
Ik vind het super tof om te horen hoe anderen helpen. En hoe die hun best doen om hun steentje bij te dragen. Maar er is geen initiatief beter of slechter dan de ander. Want we helpen en zitten niet stil bij het onrecht en het verdriet. We dragen ons steentje bij. Soms door te bouwen, soms door er te zijn, soms door te schrijven, soms door financieel bij te dragen. Ga alsjeblieft door en bemoedig elkaar. Vraag naar de beweegredenen en naar de verhalen vanuit een bemoedigende kant en help mee. Zo doen we het met elkaar om veel impact te maken. Want elke keer 1 is toch samen een heleboel.
